Dinsdag 19 oktober

Vandaag was een zware dag om te werken. We werken van 8.30 – 15.30 met 2x een pauze van 15 a 20 minuten. Onze dag begint al om 6 uur. Iedere dag eerst opbouwen voor we kunnen beginnen. Zakken klaar zetten voor afval, anesthesie klaarmaken, bakjes met spiegels en sonde's klaar zetten, lampje en je pen, dit alles bij de intake. Bij de behandelingen bereid je je eigen unit voor met je vooraad. Je bakje vullen met boortjes, watterollen en articulatie papier. De assistente maakt haar zijde van de unit in orde, kortom iedere dag even settelen. Het begint goed te wennen. Iedereeen is blij met wie hij of zij werkt. Ik ben eigenlijk bij iedereen wel een keer ingesprongen, bij Frank, Tjeerd, en Rob. Iedereen vangt elkaar op , de collegialiteit is hoog. Vandaag zeiden we tegen elkaar dat we in Nederland weer helemaal moeten wennen aan de manier van werken.

Het was vandaag een indrukwekkende dag vol met emotie's. We hebben heel veel kinderen gezien in de leeftijd van 7 tot 10 jaar. We hebben heel veel melkgebitjes gezien en deze zien er bijna allemaal erg slecht uit. In de hele ergste gevallen doen we een extractie, maar vaak staan ze op het punt van wisselen en dan doen we niets. De patienten van vandaag waren bang voor alles. We hebben geprobeerd veel uit te leggen maar helaas waren er vaak 3 mensen nodig bij de anesthesie en de behandelingen. We hebben heel veel getroost, zijn liefdevol geweest en hebben op een goede manier geprobeert om ze te helpen. Het was erg emotioneel om deze geluiden aan te horen.

Marcel hebben we vandaag heel veel ingezet als 3e persoon aan de stoel. Na afloop nam hij meteen de patient mee , stelde ze gerust en nam ze mee naar Cees voor een mooi cadeautje. Zelf sprongen we ook heel veel in bij de andere. Ik zal nooit meer de 4 gezichtjes vergeten , wachtend op de bank. 2 meisjes vooraan iederre keer wisselend om wie er niet vooraan wilde zitten. 2 jongetjes daarachter waarvan de laatste niet meer kon zitten omdat de club de hele tijd de verkeerde kant op schoof. De laatste jongen op het laatst staand bij de deur huilend van de spanning en toch blijven staan, tranen die over zijn wangen rolde en in zijn ogen angst. Het is dan zo'n fijn gevoel om dan alles tot een goed einde te brengen.

Vanmiddag na werktijd was er een hoop lol en vrolijkheid buiten. Wat bleek we hadden een ballon opgeblazen en ze speelde er met z'n alle mee. De schrik van het lawaai als hij uiteindelijk kapot ging. 1 ballon en zeker 25 kinderen hadden hier heel veel plezier mee. Er kwam muziek uit ons busje en ik ging een beetje dansen. Een paar meisjes danste met me mee , de rest lag in een deuk. Dat is zo leuk zoveel plezier om niets.

Vandaag ook weer een aantal uniformen uitgedeeld er was zelfs een jongen bij met een heel groot gat op zijn achterwerk.

Vandaag was er ook een prikaccident op het werk. Een tandarts had zich geprikt aan de naald van een patient. Wanneer dit gebeurt volgt er een protocol. De tandarts en patient gaan samen naar het ziekenhuis. Bij de patient wordt bloed afgenomen en direct getest op HIV. Zo ja dan worden er hier in Kenia meteen medicijnen toegedient aan de tandarts en volgt de verdere behandeling in Nederland. Zo nee dan volgt een heerlijke opluchting en nog steeds flink oppassen.

Vandaag terug in het hotel kwam ik Mora van VDT tegen. Ze waren vandaag bij ons wezen kijken en ze hadden ook de scholen bezocht van de weeskinderen van onze groepen samen met hun sponsoren. Mora vertelde dat ze bijna werd bestormd door de meisjes. Ik kreeg heel veel groetjes en van een meisje uit mijn groep een hele lieve brief. Recht uit het hart geschreven, zo mooi. Zoveel meisjes zoeken een mama en een papa die af en toe aan ze denkt. De ene doet het door je apart te nemen, een ander vraagt het via een vriendin en deze lieverd doet het via een brief. De brief is wel heel speciaal want ze bedankt me ook voor de ontzettende mooie dag, maar vooral voor mijn mooie lach naar haar toe en de vrolijkheid die ik uitstraalde