nog 1x onze keniaanse familie ontmoeten,

nog 1x onze Keniaanse familie ontmoeten twee werelden verbonden met elkaar, voor altijd ingesloten in ons hart

De volgende dag probeerde we aan het eind van de middag om plannen te maken met Joris en Hasan over de jongens mee te nemen naar de zee. Hasan had een mooie plek gevonden een stukje van ons hotel vandaan waar ze heerlijk zouden kunnen spelen in de zee en waar we ook nog iets met hun zouden kunnen eten. Een afgesproken tijd was er nog niet en ook zouden de jongens weer de reis moeten maken die ze ondernamen toen we naar Shimba hills vertrokken.

De reis naar Shima Hills had de jongens toch meer vermoeid dan we dachten en Joris moest hierover heel erg goed nadenken, omdat ze de volgende dag weer naar school moesten na de vakantie.

Als een goede vader besloot Joris voor de kinderen te kiezen en ze de reis helaas niet te laten maken , heel verstandig van hem, maar een teleurstelling voor ons, het was inmiddels 18 uur in de avond geworden en we waren dit alles nu per telefoon aan het regelen. Ik belde Hasan dat we hem de volgende dag niet nodig zouden hebben. Hasan ging andere plannen maken. Marcel en ik gingen eten en spraken hierover en Marcel kreeg een briljant idee, hij zei als de kinderen niet naar ons kunnen komen dan gaan wij toch nog een keer naar de kinderen, we hebben tenslotte met ze afgesproken om ze nog 1x te zien, we moeten ze nog 1x kunnen zien , daarvoor zijn we hier in Kenia.

Ik weer Hasan bellen  Maar die vertelde dat hij nu andere mensen zou rondrijden in ons dorpje en dat het echt onmogelijk was voor hem om ons te brengen naar Mazeras het dorpje waar de jongens wonen, maar Hasan wilde ons heel graag helpen maar dat kon alleen als wij de jongens zouden ontmoeten bij de zee dan kon Hasan de trips combineren.

Ik Joris weer bellen, Joris zijn telefoon was inmiddels leeg, en stroom is niet vanzelafsprekend, maar Hasan vertelde me dat Joris hem zou bellen om concreet af te spreken . Die avond gingen Marcel en ik slapen nog niet wetend wat de plannen zouden zijn.

De volgende ochtend om 8 uur ging ik Joris weer bellen en die vertelde dat hij Hasan niet te pakken kreeg ,en Joris dacht dat Hasan niet naar het dorpje wilde rijden ivm zijn auto. Een ware communicatiestoornis

Ik probeerde zelf Hasan weer te bellen, ik was zo blij met mijn Keniaanse telefoonkaart 
Uiteindelijk kreeg ik Hasan te pakken en die vertelde me nogmaals ik kan niet de hele dag bij jullie zijn, Joris moet de kinderen naar de zee laten komen als jullie de kinderen nog willen zien. Ik vertelde duidelijk Nee dat kan niet dat vind Joris niet goed, wij willen echt heel graag naar het huisje om de jongens op te zoeken, Kun jij iets betekenen voor ons op een andere manier.

Ik vroeg wil je Joris alstublieft belllen want hij is zo aan het denken en verdrietig aan het worden , maar de kinderen kunnen echt niet reizen. Hasan zo lief heeft iemand anders geregeld die ook voor dezelfde vriendschappelijke prijs ons zou brengen naar het dorpje , ik kreeg een hele blije sms van Joris dat we om 10 uur buiten bij de poort moesten staan en moesten zoeken naar een blauwe auto dat zou onze taxi voor die dag zijn 

Wij waren ook zo blij dat we het uiteindelijk voor elkaar hebben gekregen en zo dankbaar voor Hasan dat hij zoveel moeite heeft gedaan voor ons en Joris .

Deze taxichauffeur genaamd Ali bleek dat Joris en hij elkaar ook weer kende wat de lange weg weer zeer plezierig maakte. We reden vlug langs Makumat de supermarkt waar de locals echt niet komen ivm de kosten van de producten, en we kochten weer ranja, water en koekjes en voor ons water en banen voor onderweg.

De weg was op zondag een stuk rustiger en we konden heerlijk doorrijden, inmiddels had Joris , Samuel al gebelt dat we nog 1x langs zouden komen, Het waas ook zo mooi om naar hun toe te gaan want nu zouden we oma en Janet ook nog zien en mijn kleine Victoria. Bij de ferry stond geen file dus we dachten we mogen er dadelijk als 1e op, maar nee hoor stond er een benzineauto voor ons die alleen op de pont moest omdat er brandstof in vervoerd werd, moesten we nog ruim een half uur wachten .

Eenmaal aan de overkant konden we weer heerlijk doorrijden, Ali werd het laatste stuk door de stuiken weer heel erg goed begeleid door Joris en ja hoor we waren er weer, thuis…

Wat was iedereen weer blij en happy om ons te zien, ik deed mijn Afrikaanse doek meteen weer om die ik van Janet had gekregen en ik hoorde er meteen weer blij. Een tafel en stoelen werden buiten gezet in zoverre dat er stoelen waren en ik ging ranja maken, ik wist nu inmiddels hoe dat moest 

Ook vroeg ik Joris of ik binnen in de 2 kamers mocht kijken , dat had ik de 1e keer niet durven vragen, Joris vertelde dit is ook jouw huis, jij mag overal komen waar jij wlit.
Dat was zo lief.

Ik liep eerst zelf naar binnen om alles te bekijken, en ik schrok, en dacht moeten mensen zo leven, en dan nog zo dankbaar zijn en niet klagen . In de ene kamer stonden 2 bedden, hier slaapt oma en Janet als ze er is. Is Janet niet thuis slapen er 2 jongens in . Ik heb geen woorden om te omschrijven, maar er stond echt niets verder . de andere kamer stond een tweepersoonsbed, doorgezakt, kapot , en hier slapen ook 2 jongens in en als Janet thuis is slapen er 4 jongens in. Ik dacht dit is onmogelijk……….

Kleding in een oude koffer gestopt wat dient als kast of over een lijntje gehangen. Ik werd er stil van.

Peter kwam binnen en gaf mij uitleg. Ik dacht het nieuwe huisje moeten we echt snel afbouwen dit is gewoon echt heel erg hard nodig. Wat moet het erg zijn als andere mensen je armoede komen bekijken, maar gelukkig weten ze dat ik niet alleen kom kijken, maar hun ook daadwerkelijk hulp verleen , wat ben ik daar zo dankbaar voor dat ik daarin mag helpen voor ze . Ze noemen mij een engel gekomen uit de hemel en gestuurd naar hun……

Marcel en oma zaten samen heerlijk aan de koekjes en oma kent geen engels maar ze kwam naar me toe heerlijk bij elkaar zitten en ze wees naar boven met haar vinger en zei Tomorow, ik kreeg tranen in mijn ogen en zei ja Tomorow vliegen we terug en gaf haar een dikke knuffel , wat had ik het moelijk .

Je voelde gewoon de liefde om je heen, het besef dat jet een lange reis is, dat het niet vanzelfsprekend is om hun te zien, de kosten, gewoon alles , en toch wat ben ik dankbaar dat ik deze reis nu heb mogen maken, oma heb gezien en dat ze nu weet dat wij het gezinnetje blijven helpen .

Samuel probeerde een kip te vangen. Joris vertelde waarvoor, ze wilde de kip geven aan de taxichauffeur als blijk van dank dat hij ons vandaag nog had kunnen brengen. Joris gaf de kip aan mij. Ik voelde dat het een zeer groot geschenk was van het gezin Ndao om deze kip weg te geven en ik vertelde het Joris dat ik het Afrikaanse leven heel veel ben waarderen en dat ik wist dat de kip geslacht zou worden, maar dat het gezien zou worden als een groot geschenk.

Ik liep met de kip naar de taxichauffeur en overhandigde de kip en vertelde dat ik namens het gezin Ndao dit grote geschenk kwam aanbieden, wat was ik trots op mezelf wat had ik al veel geleerd, om me aan te passen. Joris heeft daar respect voor en leert me met kleine stapjes binnen komen in hun wereld .

Ali vertelde me dat hij de kip gaat gebruiken voor productie dus hij word niet opgegeten, nu nog niet …

Helaas moesten we afscheid nemen en oma bracht ons naar de auto, nog even knuffelen, ze wilde niet loslaten, weer wijzen naar boven met haar vinger en mompelen tomorow … wat heb ik haar gekust , de jongens achterlaten zo blij en happy en vrolijk dat ze ons gezien hebben, onze Keniaanse familie, verbonden

ik ben dankbaar en hoop nu in Nederland weer flink aan de slag te gaan met inzamelen en verder bouwen, maandelijkse hulp zullen wij blijven geven en hopelijk zie ik ze weer over een jaartje of zo , maar dit heb ik alvast gekregen hier kan ik weer even mee vooruit . deze energie, de verhalen, de emoties die nemen ze me niet meer af
xxxxx