maandag 15 jan

Vandaag vertrekken we weer terug naar Ukunda. In de ochtend kreeg Joris een telefoontje van een leerkracht van de nieuwe school van Simon. Joris ging nadat hij voor Marcel en mij ontbijt had gemaakt direct erheen om een aantal praktische zaken te regelen. Simon is de enigste van het gezin die wat steun van een stichting van buitenaf krijgt. Simon was 6 toen zijn moeder wegviel en zijn vader heeft hij nooit gekend die is overleden toen zijn moeder zwanger was van hem. Joris had toen meteen een stichting ingeschakeld voor Simon om hem bij te staan in de verwerking.
Simon krijgt hiervoor extra lessen na school zoals muziek en tekenlessen, ook in de schoolvakanties nemen ze Simon een aantal dagen mee op een kamp Joris heeft hiervoor wel heel veel informatie moeten geven zoals de schriftelijke overheid overlijdingspapieren. Inmiddels kent deze stichting Simon heel erg goed en kan Simon hier tot zijn 21 jaar gebruik van maken.

De schoolkosten komen dit jaar op 400 euro waarvan 150 euro overblijft die ze zelf zullen moeten betalen en ook de 150 euro voor de aanschaf van een schooluniform, een matras, schoenen, riem, beker , bord, kom, bestek , zeep, wasteil enz enz zullen ze zelf moeten betalen. Het is een kostschool , dat betekent dat Simon de gehele week in de school zal verblijven, Gelukkig gaat het met Peter ook erg aardig met het opzetten van een eigen bedrijfje waardoor hij heeft aangeboden om de resterende schoolkosten voor zijn rekening te nemen. Peter is nu 22 jaar. 5 jaar geleden heeft Joris peter geholpen met het afronden van zijn school en nu is het fijn dat Peter simon kan helpen met het afronden van zijn school,

Gisteravond had Marcel nog een heel mooi gesprek met Simon over hoe dankbaar ze zijn met al onze hulp , een dag eerder vroeg Marcel mij zouden ze het wel beseffen. Het antwoord kwam vanzelf want ze zijn zeer dankbaar, dat merk ik uit hoe graag ze met ons mee willen op pad, op de motorbike, boodschappen doen, kip-bo spelen gewoon bij ons zijn , een lach , een hand een begroeting. Simon vertelde ik weet niet hoe ik kan jullie kan tonen dat ik jullie zo dankbaar ben. We vertelde dat weten we en dat hoeft niet, blijf jezelf en bij jezelf, wij doen dit niet om iets terug te krijgen, jullie en jou gastvrijheid , jou aandacht en vriendschap , de kleine dingen in het leven zijn het meest waardevol. Dat het goed gaat met de familie daar doen we het voor dan hebben we een klein beetje bereikt met wat we in Nederland kunnen missen.

Bij terugkomst van Joris begon Simon meteen met het invullen van de nodige papieren , en hopelijk kan hij vanaf volgende week naar school. De scholen zijn al een week begonnen en zo heeft hij maar een kleine achterstand.

Iedere keer namen we alvast een klein beetje afscheid van de familie in Kenia, eerst Janet, toen Josphat, en nu Emanuel, Simon , oma en Jacky. Emanuel had het moeilijk, Simon ook, thats life, tranen drogen en doorgaan met het leven hier, je hebt weinig tijd om te sippen , maar geniet met volle teugen van iedere dag die je gegeven wordt.
Dat vertel ik mezelf ook

de reis terug naar Ukunda verliep voorspoedig, na een kleine sprint konden we zelfs als laatste nog mee op de ferry. De matatu terug zat wel heel erg vol gepropt waardoor Marcel ruim 30 min met een slapend meisje op zijn schoot zat om de moeder en oma wat meer ruimte te geven,

Eenmaal terug in Ukunda hebben we Hasan op de hoogte gesteld van ons vertrek terug as vrijdag om 5.50