25 Jan

25 Jan

De laatste keer wakker worden in Mazeras. Het te kleine matrasje op de grond. Opgekruld slapen zodat we nergens het muskietennet raken, en de muskieten ons op die manier toch nogkunnen steken aan de buitenkant.

Missen en gemist worden. Langzaam aan vandaag weer de terugreis maken naar de toeristische wereld. Hier verblijven we tot vrijdagnacht. Daarna zal de flinke reis naar huis weer beginnen.

Metaal zijn we er al weer mee bezig, het is goed zo , ieder dadelijk weer bezig met zijn eigen bezigheden. Maar dit voelt zo goed dat we nu alweer bezig zijn met ons lijstje en plannen voor over een jaar.

Geen enkele blanke kwam ooit naar Mazeras en nu nog steeds niet. Wij hebben dat doorbroken. We kunnen en mogen onszelf zijn in het huisje en hebben ons altijd discreet gehouden naar iedereen toe. Gezorgd dat het gezin hun eigen privacy kon behouden met een klein beetje extra hulp ongezien. In deze kleine beetjes iedere keer waardoor er om hun heen geen argwaan was, geen vragen hoe het mogelijk was dat de jongens toch naar school konden.

En dan toch vandaag al het water uit de douche op. Een flinke teil gevuld met water uit de Jerry can. Water over jezelf heen gooien en lekker opfrissen, inzepen en afspoelen , zo kan het ook.

De dagen starten hier erg vroeg. Vicky verliet een beetje te laat het huis om 6.30voor school en Janet om 7.30. Ik was al vroeg wakker ook hier wordt ik keniaanse tijd 6 uur wakker en heb Vicky uitgezwaaid. Joris kwam ik tegen. Vicky nam voor school wat witbrood met jam en thee. Op school krijgt ze pap met bonen. Geen keuzes mbt voedsel. Dit is wat het is.

Strong food waar je lichaam lang mee kan doen. Ugali , beans, melk, eieren, bananen. En tussendoor thee met brood

Alles goed gepland en nog een laatste knuffel aan Emanuel , Simon en Mickel. Mickel die steeds opener tegen ons werdt en nu dol is op sudokupuzsels of de vierkante kubus die ik meegebracht had voor Manu.

2 motorbikes stonden klaar voor ons om ons te brengen naar Mazeras town. Daar aangekomen stapten we in de matatu naar centrum Likoni. Ik heb in Mazeras town nog nooit gezien dat ze ons zo pushte om de matatu in te gaan als vandaag. Als 5 vliegen stonden zeom Joris heen en duwde hem bijnaeen matatu in. Dit ging gewoon echt te ver. Joris is altijd beleefd gebleven maar ik zag hier een grens bereiken.

Ik controleerde de matatu maar te weinig plek. Door naar de volgende. Beter. We reden flink door naar Likoni town om hier over te stappen naar de matatu naar de ferry. Het kwam helemaal goed en vlakbij de ferry werd iedereen verzocht uit te stappen en gingen we te voet over de grote markt. Deze is flink uitgebreid nu de matatu's ons niet meer zo dichtbij mogen afzetten. Toch mooi dat window shoppen zonder window.Zoveel spullen worden aangeboden en de doeken alles zo mooi van kleur.

We sloten aan in de rij naar de ferry en moesten als Mzungu uit de rij voor de tas controle. De ferry kwam en dan komt er gewoon geen einde aan de stroom mensen die de ferry verplaatst. Auto's,vrachtauto's en dan al die voetgangers met hun verkoopwaren en de gewone voetgangers. Voetje voor voetje lopen om de ferry weer af te komen. Ik kijk iedere keer mijn ogen weer uit waar al die mensen vandaan komen.

Hierna zochten we de matatu op naar Diani. De 1e lieten we gaan en namen de 2e waarbij Marcel voorin naast de bestuurder kon zitten. Water en een sapje kocht Joris en bij aankomst van de volgende ferry waren we vol en vertrokken we naar Diani. Daar werden we vooraan gedropt en deden we wat boodschappen in de supermarkt.

Als laatste de tuctuc naar huis, althans ons verblijf voor de komende 2 dagen nog. Mij kun je zo blij maken met dit reizen. Zo local , zo hoppen van het één naar het ander, en sneller dan de auto. Als voetganger kun je bijna direct met de aangekomen ferry mee en het is zoveel goedkoper. Ook de matatu's weten hun snelheid en wendbaarheid te gebruiken onder elkaar en in het verkeer.

In Diani bij ons huisje bleek hier geen elektra te zijn. Marcel en ik wachten af. Vaak duurt dat niet zo lang. Toen Joris kwam een paar uur later werd het al donker en nog steeds geen stroom. Dit is niet gebruikelijk en de buren keken wel televisie. Joris besloot Rosie te bellen de verhuurster. Het bleek ze moet de elektra opwaarderen.

Vele mensen die elektra hebben maken gebruik van een kastje waar ze elektra kunnen kopen. Als de stroom bijna op is gaat het piepen. Wij hebben dit niet gehoord omdat we weg waren. Bij navraag door Rosie bleek dat ze dit ook moest doen, en correct de stroom kwam vrij snel terug.Kenia is kenia niet toen hierna toch de stroom weer uitviel en ditmaal wel bij iedereen. Aan uit aan uit een uur lang met lange tussenpozen. De hoofdpaal aan de straat had een disconectie. Hieraan zaten ook hotels aan de overkant dus kenia power werd vrij snel ingeschakeld om het op te lossen.

It is as it is .. en toch vinden we dat hier helemaal geen probleem,aanpassen en weer door