23 Jan

23 Jan

Vandaag hebben Marcel en ik gedouched in het huisje. Een luxe dat we dat hier hebben. Zelf douchen ze buiten met een teiltje water in een zelfgebouwd hutje. Als ik in Nederland ben zal ik de video's posten van in en rondom het huisje. Daarna haden we even geen water meer , maar dat kwam na een paar uur weer terug. Net op tijd gedouched

Voor het ontbijt stond ik in het maisveld en kreeg ik mooie gedachtes. Wat een bijzonder persoon ik / wijmogen zijn om te proeven van 2 werelddelen. Maar ook dat ik het locale leven in Mazeras mag ervaren en het meer toeristische Ukunda.

Ik hou van Mazeras.

Buiten zitten of door het maisveld lopen altijd iemand om je heen. Simon zat op de pas gemetselde steen zijn muziek te componeren en te zingen. Vanmorgen deden hij en Mickel hun eigen handwas, wat nu hangt te drogen.

Mama die me hielp mijn scarf op te hangen omdat de lijn te hoog hangt. Kippen en hanen die heerlijk rondscharrelen. Mika de poes die heerlijk rondhuppelt

Met Joris hierover gesprokenhoe bijzonder dit voor ons is en waarom ik het hier zo fijn vind en dat deze ervaring een geweldige rijkdom is die niet veel westerse mogen / kunnen ervaren. Joris vertelde het is ook trust. Vertrouwen dat je ook kunt overleven in de bush. Kunt eten, drinken , opfrissen en slapen met alle basic.We hebben niet veel nodig. Toch denk ik ook dat je de juiste mensen moet tegenkomen om dit te kunnen bewerkstelligen.

Joris zorgde weer voor een geweldig stevig ontbijt. Waar we tot laat in de middag mee kunnen doen.

Hierna liepen we naar de winkel van Josphat. Opgebouwd mede door ons.

Ik zie een bijna lege winkel.

Er komt een schoolkind langs met een rugzak met een gebroken hengsel.

Josphat repareerd schoenen en tassen.

Ik kijk naar Josphat zijn eigen schoenen en voel dat ze strugglen.

Ik zie geld van hand tot hand gaan. Iemand koopt iets bij Nancy in de shop, 2 deuren verder staat iemand aardappeltjes te bakken. Het verdiende geld wordt een beetje gebruikt om er lunch voor te kopen. Alles contant.

We hebben een hele poos bij elkaar gezeten. Iedereen komt af en aan. Een motorbike driver die we nog kende. Maar ook voor Joris kwam een klasgenoot van 10 jaar geleden langs. Deze had een certificaat nodig van de school.Samen liepen ze naar de school.

Het was een fijn samenzijn met Josphat ,de kinderen kwamen langs, een zus en Nancy zijn vrouw deed de handelingen in de shop.

Ik betaalde voor de genomen bananen en een beetje meer. Ook een bedrag overgemaakt om de shop een klein beetje te boosten. Klein kan iets groots betekenen. Laten we dat hier doen, door samen te zijn , te ervaren en te delen.

We liepen binnendoor weer terug en thuis namen we thee en brood. Pratend over strugglen en de inzet van jezelf hierin. Wat hebben we enerverende gesprekken over hoe we ons project starten zonder elektriciteit,geen water aansluitpunt, geen toilet ( die gebruikte we bij de buren ) en dat was geen fijne toilet. Echt keniaans buiten je voeten op een plankje en het rook niet fris. Beestjes die er rond zwermen. Maar we deden het. Onze telefoons meegeven die huizen verderop opgeladen werden. We verbleven 1 nachtje. Een jaar later 2 en bouwde het zo op.

We spraken vandaag over de inzet en instelling om zelf iets te leren,voor elkaar te krijgen en dat strugglen soms nodig is om te bereiken wat je echt wilt. Aanpakken wat op je pad komt en zo verder gaan. Niet alles aanreiken of geven.Dat doen wij ook niet en kunnen we ook niet. Zelfsupport is iets dat we stimuleren,onafhankelijkheid en zelf bereikt.

Joris vertelde toen zijn moeder overleed , hij 3 jaar een houseboy is geweest. Hij deed de was bij mensen thuis in Mazeras town. Hij zei ik kookte eieren en verkocht ze, als ik maar iets mee naar huis nam. In nam al het werk aan dat ik tegen kwam.

Ik vertelde hem het verhaal over de vlinder en de cocon. ( misschien ken je het , en anders staat het op mijn Facebook pagina, op Google het spirituele verhaal van de vlinder) Zelf dingen ondernemen en af en toe een klein zetje erbij. Dat is wat we doen. Zelf leren vliegen. Hij zegt dat wil ik mijn broers ook bijbrengen en dat doen ze.

Ik ben een boek aan het lezen waarin de schrijfster van het heden mij terugneemt naar het verleden, en hierin wisselt. Zo interessant.

We brainstormen. Zou iemand ooit alle verhalen van mijn project kunnen bundelen en dan nog verder terug kunnen gaan. Of juist de toekomst in. Zouden we dit project kunnen behouden met iedereen op eigen benen en dat onze klein of zelfs achter kleinkinderen van beide werelddelen de start van het project nog steeds delen met elkaar.

Never forget where you came from .....

En wat een mooie foto's hebben we weer gemaakt vandaag....