27 Jan

27 Jan

Onze laatste dag in Kenia. Ik voel me een beetje verdrietig, ( weemoed) zoals ik al zo vaak heb geschreven , en toch weten we het is goed zo. Dit is een weerzien en geen goodby. Zoals Hasan en zoveel andere het verwoorden. See you soon , will meet again and no goodby. In heart forever. Je kunt ook niet uitleggen wat dit met je doet en gedaan heeft.

Aan vele reacties die ik krijg merk ik dat ik heel goed probeer te verwoorden hoe wij na 10 jaar deel zijn gaan uitmaken van dit gezin en wat een invloed wij hierop hebben gehad. Marcel en ik praten er ook veel over wat deze reis ieder jaar met ons doet, wat een soort van therapie, bewustwording dit voor ons is. Ik dacht het afgelopen jaar , ik heb een soort van retraite weekend nodig, maar besef nu dat ik dat ieder jaar al doe. Het antwoord gekregen dat deze reizen mijn retraites zijn. Mijn bewustwordingen in het leven.

Hier heb ik flink gehuild in 2019 na het verlies van mijn ouders. Getroost worden door iemand die zelf zeer jong dit verlies had moeten verwerken. Mezelf geschaamd om dit verdriet te uiten tegenover iemand die zelf een zwaar leven had gehad. En dan vind je vriendschap in elkaar.

Alles flitst aan je voorbij. Alles wat we meegemaakt en gezien hebben.In de matatu zag ik hutjes langs de snelweg. Zijn dit de armoede wijken. Wij zien een klein stukje en kunnen daar de armoede een beetje wegnemen.

Van de gezinnen die we helpen heeft Josphat het op dit moment erg zwaar. Ik voelde dat toen we bij hem waren en ik de shop zag en hemzelf. De kinderen die er zijn hebben een scholing nodig. Hij probeert zijn gezin met kleine beetjes te helpen. Hier zijn de kinderen nog jong. Dat waren ze bij Joris ook 10 jaar geleden. Alles is naar school geweest en probeert nu op eigen benen te staan.

Zelf in te schrijven voor de cursusen die aangeboden worden en zie Manu kan nu lassen en Janet gaat leren haren bewerken.

Ook Josphat komt er wel. Even door deze lastige jaren heen werken. Er staat iemand achter hun. Het is goed alles te verwerken wat ik gezien heb en heb mogen ervaren. Als we de goede doelen en inzamelingen zien op de tv voelen we ons gezegend omdat wij zonder veel ruchtbaarheid en veel kleinschaliger dit ook doen. Delen,we hebben voldoende. Waar je het ook doet , wat je deelt en met wie.. het maakt niet uit.Zelfs liefde,tijd , begrip , geduld, vriendschap,samenzijn, zijn ankers om te delen

We hebben gisteren nog 2 koffers gebracht voor met spulletjes naar Joris. Een tuctuc volgeladen. Ook onze lege waterflessen groot / kleinze gingen die die kant op en Joris kan ze gebruiken voor zijn watershop. Alle restant spulletjes gaat Joris sorteren en verdelen. Kijken wie er een koffer kan gebruiken en zo nodig zorgen dat die weer naar Mazeras kan. Daar is de behoefte aan een koffer het grootst.

Een klein verzoek van mezelf aan Aisha of ze mandazi wilde maken voor ons om mee te nemen naar de airport. Dat was ons vorig jaar heel goed bevallen en ze vind het fijn om iets voor ons terug te doen.

Nog een paar foto's en knuffels gedeeld met Sandro en daarna moesten marcel en ik echt op de motorbike om nog even een paar uurtjes te gaan slapen.

Kenia wat was je weer mooi......