18 aug 2019 aankomst

Onze 1e dag in Kenia
Allereerst schreef Joris in Istanbul aan mij. Bianca je reist toch niet met Turkije airlines, want in ons hotel hebben vele gasten hun koffer pas veel en veel later gekregen. Ik schreef terug maak me nu maar niet ongerust laten we genieten en ik zie je strakjes.

Helemaal niet meer aan deze woorden gedacht en ook niet gedeeld met Marcel. Maar helaas bij aankomst geen enkele koffer van ons en meer als de helft van het vliegtuig moest de airport verlaten zonder koffer.
We hebben direct Joris gebeld en aisha stond buiten op ons te wachten samen met een goede vriend van Joris. We hebben Joe mee naar binnen gehaald en hij hielp mee de formulieren invullen. Hopelijk komen onze koffers snel.
Gelukkig hadden Marcel en ik bijna al onze kleding in de handbagage gedaan.
We zijn wel even op pad geweest voor een paar kleine dingen en van Joris wat geleend. We kunnen voorlopig vooruit

We moesten nog 40 min rijden met de auto en de pont over. Toen we bij het huis aankwamen waren Joris en mama Mirah er om ons te verwelkomen.
Het was heftig om mama Mirah te zien. Ze heeft het nog zo moeilijk na Hasan overlijden. We hebben elkaar flink vastgehouden, samen gehuild en tranen afgeveegd. Back to live met een verbondenheid. Het verlies van onze grote vriend heeft er flink ingehakt. Het huis voelt verlaten, de levendigheid is verdwenen maar we voelen ons zo zeer welkom zo gewenst en zo nódig.

Joris had flinke boodschappen gedaan en aisha ging aan de slag. We kregen brood, mandazi, gebakken eieren met tomaten en ui en lekkere thee. Meer konden we ons niet wensen. Ze hebben zo hun best gedaan voor ons.
Sandro voelt zich ook zo op zijn gemak bij ons. Niet meer huilen maar juist de clown uithangen.
Wat is hij goed gegroeid tot een heerlijk mannetje.

We gingen boodschappen doen voor de 1e levensbehoefte. Plannen en een schema maken wat te doen en wanneer ivm Joris zijn werkdagen.
Heel lief neemt hij een kleine week vrij om samen met Marcel en mij naar Mazeras te gaan
De tuctuc voelde al weer als een gewoon vervoersmiddel en we gingen nog heerlijk even relaxen bij de zee met een verse kokosnoot. Wat is dat genieten.
Een mens heeft niet zoveel nodig om zich gelukkig te voelen.
Dat merken Marcel en ik nu ook. Het leven hoeft niet zo complext te zijn maar alles heeft zijn tijd nodig.

In de avond nog wat vis gekocht. Voor 3.50 kregen we een hele grote vis, wat stukken octopus erbij en een stukje haai, samen met sukuma wiki, ugali en een tomaten salade was dit een heerlijk diner en een afsluiting van een hele mooi dag.