21 aug 2019

21 aug de trip to mazeras town met josphat

Vandaag heb ik josphat beloofd om met hem naar mazeras town te gaan, mits het voor hem mogelijk is. Simon nu 19 jaar en de jongste van als broers wil heel veel tijd met mij doorbrengen en had beloofd om met ons me te gaan. Ik ken Simon al sinds hij 12 jaar was. Simon was 6 jaar toen zijn moeder ook overleed en hij totaal afhankelijk werd van zin broers. In de 7 jaar hebben we altijd gemerkt dat dit gemis een grote invloed op hem heeft gehad. Simon gaat nu nog naar school en probeert hier goed zijn best voor te doen. Ook is Simon opgenomen in een orphans project wat zijn school kleding betaald en af en toe een dagje weg in de vakantie.
Met zelfgemaakte gewichten traint hij elke dag en hij mag zeker zeer trots zijn op wie hij geworden is. Muzikaal zijn ze allemaal aangelegd in de familie en zo ook Simon probeert wat bij te verdienen met mensen bijles hierin te geven. Met 5 euro kan hij al een paar 2e hands schoenen kopen waar ze erg zuinig op zijn.

Het is heel fijn dat ondanks alle tegenslagen de familie de humor in het leven niet is verloren. Ik kan ook met Simon ontzettend veel lachen.
We gingen samen naar Josphat en iedere keer nemen we de Bush route. Onderweg kom ik zoveel familie leden tegen in andere huisjes en ik blijf ze begroeten en handen geven.
Aangekomen bij Josphat kreeg Simon een telefoontje van school. Hij had een emergency meeting. Hij vertelde dat hij niet kon maar de komst van Simon was zeer gewenst en zoals een moeder doet stuurt ze deze dus ook naar school. Ik zei we redden ons wel. Toch besloten Josphat en Simon dat hij ons zou brengen naar town en ons zou over dragen aan andere boys om ons te helpen. Josphat neemt ook de vaderrol wat over samen met Joris.

Het was maar goed dat Simon erbij was want de weg uit de Bush was erg zwaar. In de hete zon is het flink duwen om de rolstoel voorzichtig omhoog maar ook door flinke kuilen en bulten te manoeuvreren. De spierkracht van Simon en mij maar ook de handbewegingen van Josphat zijn erg nodig.
De banden van Josphat slijten heel erg doordat als de rolstoel flink naar beneden gaat hij de rem continue moet gebruiken.
We kwamen aan bij Josphat Mpesa shop en Simon rende naar school en kwam pas terug om 19 uur in de avond.

Trots was Josphat om zijn kleime kantoor te laten zien. Hier haalt hij een klein percentage uit en voelt hij zich nuttig in de maatschappij. Iedere dag helpt iemand hem om de weg naar zijn kantoor af te leggen en terug te brengen. Het is goed om te zien dat iedereen zoveel klaar staat voor elkaar
Josphat jongste broer was bij de shop met 2 buurjongens en deze gingen mee naar het centrum
We staken de hele drukke hoofdweg over waardoor Josphat voorop ging en vele vrachtwagens tot stoppen hield. Wauw amazing om zo over te moeten steken. We kwamen aan en zagen Nancy zijn vrouw aan het werk. Zij praat geen woord Engels, maar is altijd zo vrolijk, goedlachs en bereid voor een foto. We vroegen of we haar ergens blij mee konden maken en uiteindelijk vroeg ze een doek en een paar slippers.

We hadden ons lijstje en gingen op pad. We staken de hoofdweg weer over en gingen de supermarkt in met de rolstoel. Hier sloegen we waspoeder bakolie, suiker en drinken voor de jongens in.
Op de markt op zoek naar rijst , tomaten, sukuma wiki , uien en aardappelen. Josphat stopte voor de slager en stuurde me naar binnen hij zei je mag hier zelf je vlees bestellen doe maar geit. Ik overlegde met de slager de hoeveelheid en met 3 kilo geit voor 6 euro kwam ik naar buiten. 1.5 kilo voor mazeras met oma en de andere helft voor het gezin van Josphat.
Ik mocht ook de rijst gaan halen wat afgewogen wordt op de oude manier met gewichten op de weegschaal.

Een mooie doek met een liefdevolle tekst erop samen met mooie slippers voor Nancy waren we volgepakt en gingen we terug naar huis. Bij een kleine shop nog bloem voor chapati ingeslagen en koekjes voor de kids.
De Bush weg terug gaat veel naar beneden en is een avontuur voor josphat zelf veel remmen en sturen om alles te ontwijken. Moe maar voldaan kwamen we bij zijn huisje waar hij echt moest
gaan rusten en ik nam alle vlees mee zodat aisha dat kan bereiden.

Om 19 uur ging ik terug met Samuel en Simon. Het vlees werdt verdeeld en gebeden als dankbaarheid voor het eten. Ze drinken alleen maar water. De jongste broer schoof ook aan en eten werd opnieuw verdeeld alles is zo mooi om te zien hoe ze alles samen doen. Er voor elkaar zijn. Al zijn er uitzonderingen maar daar kom ik nog op terug.

Om 21 uur moesten we echt terug. Gewapend met zaklamp via de telefoon en met Simon aan de hand ken ik nog steeds de Bush weg niet. De jongens vinden deze weg zelfs in het donker. Simon haalde nog een grapje uit door eventjes mij om te leiden en lachte uitbundig dat ik niets in de gaten had. Moe en voldaan ging ik mezelf opfrissen en lekker slapen