3 sept 2019

3 sept 2019 back form Mazeras to Ukunda.

Vandaag alweer onze laatste dag in Mazeras. Wat gaat de tijd snel en wat ben ik blij dat ik samen met Aisha al een paar keer op en neer ben gereisd om al vele mooie herinneringen te maken. Hierdoor heb ik heel veel tijd met de broers en met Josphat kunnen doorbrengen.
Joris had zelf ook veel tijd nodig om de naaste buren te bezoeken.
Er hadden in korte tijd 2 huwelijken en 1 begrafenis plaats gevonden waar hij niet bij kon zijn. Voor Joris waren deze dagen ook heel fijn om weer bij oma en zijn broers te zijn.

Ik ben helaas was grieperig geworden op de heenreis en dat werd alleen maar erger.
Ik had na het 1e bezoek van Mazeras al flinke kloppende pijn in mijn nek en daar hielp een paracetamol wel tegen. De pijn bleef aanhouden weliswaar soms op de achtergrond en soms meer aanwezig. We dachten aan verschillende oorzaken.
Maar 2 dagen geleden begon ik flink te hoesten , keelpijn en een hoofd vol snot. Ik moest mezelf goed in de gaten houden en gelukkig deden Joris en aisha dat ook.
Ze waren zo lief voor me ik kreeg warme thee met sterke limoen erin goed voor de vitamine C en een paracetamol. Lekker slapen , rusten en de volgende dag weer een aantal keer. Nu zelf nog een paar dagen hiermee vol houden en goed opknappen , maar ik voel me al een stuk beter.

Vanmorgen na het ontbijt, Joris was weer even op family bezoek zaten Marcel, Emanuel en Simon de buurvrouw te helpen met het verwerken van gedroogde mais. Er wordt achter het huis veel mais verplant ook bij Joris. De jonge verse maïs met groene bladen kun je gebruiken voor de consumptie zoals het roosteren wat jullie eergisteren zagen. Maar het gaat eigenlijk om de gedroogde maïs. Deze is zeer belangrijk voor de Afrikanen. Hier wordt nl Ugali van gemaakt. Iets wat ze zeker wel 2x per dag eten

De gedroogde maïs wordt met de hand van de corn afgehaald een handigheid wat ze inmiddels dagelijks doen. De losse gedroogde maïs kunnen ze zelf inleveren bij een fabriek en daar wordt dan maïsmeel van gemaakt. Maïsmeel wordt verwerkt met water en dan krijg je Ugali. Dat is hele zware consumptie en het duurt erg lang voordat je lichaam het verwerkt. Het is voedzaam, goedkoop en duurzaam in lichamelijke brandstof.
Het was erg leuk om te doen. Ik ben mee gaan helpen samen met Jacky en Sandro. En we hebben heel veel gedaan. Ik had na afloop wel een flinke blaar op mijn duim.

We begonnen aan de terugreis en moesten na de ferry ontzettend lang wachten denk wel ruim een half uur omdat 1 zitplaats nog niet bezet was. Daarna was deze mevrouw haar jas vergeten, weer terug en eindelijk waren we op weg naar Ukunda. Flink hobbelen en krap zitten met allerlei tassen en Sandro nog op schoot. Nu even relaxen nog een paar daagjes te gaan