16 jan

16 Jan

En dan van een local verblijf in Mazeras kunnen we hier de toerist uithangen in Ukunda.Wat een verschil..

Gewoon even slapen in een gewoon bed en een klein beetje luxe meer, maar toch het familie samenzijn,iedereen om ons heen en het samen koken heeft ons heel goed gedaan.

Het is goed om even weer op te laden en hier in Ukunda leeft Joris samen met Aisha en hun zoon Sandro op een kamer. Joris is hier terecht gekomen doordat een leerkracht van zijn school in Mazeras zag hoe hij aan het strugglen was om geld te verdienen voor zijn familie

Beide ouders waren inmiddels overleden en oma was gekomen om te helpen. De leerkracht kende iemand werkzaam in een hotel en heeft Joris voorgesteld hier te gaan solliciteren. Joris werkte er net een klein jaartje toen we hem leerde kennen in oktober 2012. Samen met onze kinderen bouwde hij een band op, die we terug in Nederland uitbreide.

Door het internet en sociale media was het mogelijk om meer te weten te komen over dit gezin en besloten we maandelijkse hulp op te starten en te proberen hun huisje beter te maken.

Step by step. Kleine beetjes controleerbare hulp en vertrouwen over en weer krijgen in elkaar. Ideeën krijgen waar te beginnen en hoe aan te pakken werdt er heel langzaam een huisje van steen gerealiseerd. Het leemen huisje stond op instorten. Ze hadden al 2x vuur gehad aan het dak op de plek waar ze deden koken.

Dreams can come true, if you believe in them. En dat is ... ik geloofde dat ik samen met Joris een huisje voor ze kon bouwen van steen. Financieel overdenkbaar hoe.

Marcel maakte een sponsorbox die ik iedere maand verplaatste naar een andere supermarkt. Een halve dag per week 6 jaar lang was ik hiermee bezig. Bellen voor een plekje,verplaatsen,ophalen ... Wat was dit een goede drukke tijd. En zo mooi dat dit mogelijk was. Een huisje van steen. Het leemen huisje is uiteindelijk ingestort door een heftige regenval.

De elektriciteit paal waar meedere huisjes gebruik van maken is door ons gerealiseerd. Zo geweldig trots op dit familiehuis. We begonnen ze te bezoeken 1x per jaar om zo een goed contact te onderhouden en te zien wat er gerealiseerd was. 1 nacht in het huisje en Joris en Simon bleven de hele nacht op , bang dat we ontvoerd zouden worden. Er was nog nooit een blanke in het dorpje geweest. Overal werden we nageroepen Muzungu ( blanke )how you.

Tegenwoordig kennen ze ons en kunnen we gewoon samen met Joris en de familie een stukje lopen in het dorp en verblijven we er ook meerdere nachten en gaat Joris net als ons heerlijk slapen

Als afsluiting van deze dag even een paar mooie woorden die tijdens een rustig moment in me opkwamen

Zijn in het nu. Afschakelen en weer tot jezelf komen. Beseffen waar het echt om draait. De snelheid waarin we leven even achter ons laten. Wat is dit weer mooi om te ervaren. Hier zie ik mezelf weer ,genieten van de natuur en het leven waar het echt om draait " je innerlijk geluk "