Veilig aangekomen in Mazeras

Veilig aangekomen in Mazeras

We zijn veilig aangekomen in Mazeras. Ik weet uiteindelijk niet wat ik fijner reizen vind. Het local reizen of met de auto.
We hebben 1 koffer niet mee genomen. De auto was vol en het paste er niet meer in. Deze koffer was niet zoveel gevuld en zaten alleen nog een paar schoenen in. Deze komt wel op de plaatst van bestemming bij Samuel.

Persoonlijk was het rijden in de auto zeer intensief voor Joris. Het verkeer is zo crowded, pushing en zeker niet vriendelijk rijdend. De weg naar de ferry sluipt voorbij. Vele tuctuc blokkeren je weg. De matatu's dwingen je hun de ruimte te geven.

Bij de ferry moet je ritsen om op de ferry te gaan. De auto moet schuin en flink steil naar beneden. Hier moet je geen voor spoiler hebben op je auto want die breekt zo af. De auto's zo dicht op elkaar dat je wel schade moet rijden. Wat Joris ook helaas heeft gedaan. Geen uitstappen en verzekering papieren invullen nee een flinke klap op je dak en toch maar doorgaan stapvoets.

Vanaf de ferry weer zo crowded door centre town of mombasa. Het is vroeg donker. Ik heb geen enkele verkeerslichten gezien. Straat verlichting is minmaal. Laat Joris maar lekker slapen nu hij kan wel wat ontspanning gebruiken.

We vertrokken wat later dan gepland de auto had een lekkage. We passen ons aan en geven geen stress. Daar schieten we niets mee op. We proberen juist Joris zo positief mogelijk te stimuleren want hij doet zijn uiterste best voor ons.

Bij aankomst van het huisje stond er iemand buiten. Joris hielp me in de donkerte veilig naar beneden. Ik keek en nog een keer goed. Ik zei Simon...
Ja het is Simon.
Wat mooi om verwelkomd te worden. Zijn mooie grote glimlach te zien.
Gegroeid en een lichaam getraind. 21 jaar nu. Nooit zijn vader gekend en moeder overleden toen hij 6 jaar oud was. Joris is een strenge vader voor hem. Josphat een rustig luisterende vader. Beide willen het beste voor Simon.
Simon druk bezig met zijn muziek en school. Zijn nieuwe video zal ik gauw posten. Trots ben ik hierop

Het huis nog steeds erg leeg. Geen meubelen. 6 plastic stapelbare stoelen. En in de slaapkamers 3 bedden om te slapen. De vrouw die voor oma zorgt kwam ons ook begroeten. Ze spreekt helaas geen Engels, we begrijpen elkaar met gebaren. Het was laat. Oma sliep al. Samuel was net vertrokken naar zijn eigen woning.

Onze kamer leeg. Een nieuw matras gekocht en een grote rugzak kwam uit de auto. Daarom was de auto zo vol. Gordijnen kwamen er uit. Spijker en draden werden er gespannen . Een muskieten net gemonteerd gordijnen voor de openingen gespannen. Tassen op de stoelen. Een tafeltje naast ons matras op de grond. Een handdoek erop, fles water ernaast. De kleinste details. Een geurtje door de toilet. Kussens om op te slapen en lakens om toe te dekken. En zo werd onze ruimte omgetoverd tot slaapkamer.

Ik heb heerlijk geslapen. Iedereen slaapt nog maar ik hoor de vrouw van oma rommelen in de keuken. Ik ruik uitgeblazen kaarsen. Ik zit op de grond met een doek over me heen. Genietend dat ik er ben. Hoe zal oma reageren en hoe zal ik reageren. Zal ze ons herkennen. Vandaag rondlopen door het huis en schrijven. We moeten opschrijven want Joris moet hier iets aan doen. Wat is prioriteit 1 om aan te pakken hier, om het beter leefbaar te maken voor oma en Simon.

De auto is geparkeerd voor het huis. Dat is een jungle route. Flink steil naar beneden. Simon met zijn solar lamp voorop. Zijn oudste broer rijdend en volgend. They did it. Yes deze 2 hebben elkaar ook goed gevonden. Je merkt dat ook houden van , loslaten , respecteren en accepteren hier is.
Wat ben ik trots op deze familie.