18 Jan

18 Jan

Joris was afgelopen maandag weer terug gereisd naar Mazeras. Dat Janet haar man en huis bij de schoonfamilie heeft verlaten moest over gepraat worden. Hier in kenia wordt dat familiair gedaan. Vanaf 10 uur in de ochtend was de meeting. Joris zou dezelfde dag terug reizen maar besloot in Mazeras te blijven slapen. De meeting was namelijk pas om 19.30 afgelopen.

Gisteren had Joris pas de tijd om ons hier verder over te informeren. Beide partijen hadden flink was mannen en vrouwen meegenomen en alle ins and outs werden besproken die voorgevallen zijn. We schrokken gisteren van het hele verhaal. Veel wisten we al. Ze heeft veel moeten doorstaan en veel opgebouwd en geregeld voor haar man in zijn afwezigheid.

Vooraf werd aan Janet geadviseeerd om haar beslissing daar niet te uiten. Het belangrijkste was dat ze de meeting plek weer veilig zou kunnen verlaten.

Dat is gelukkig gebeurd. Ik heb gisteren ook gebelt met Janet en de kracht die ze nu heeft versterkt. Het geloof en gevoel dat ze weer een eigen toekomst op kan bouwen is voldoende.Het enige wat ze wenst is haar eigenwaarde terug.

Hopelijk reizen we aanstaande vrijdag weer terug naar Mazeras om daar het weekend door te brengen.

Haar man reist over een week terug naar Saoedi Arabië en dan heeft Janet geen last meer van het getrek van haar man en familie om

terug te komen. Hij komt nl maar 1x per jaar 4 weken naar huis

Ook hebben we onze afro/ Amerikaanse buurvrouw weer ontmoet. Ze heeft een indiaanse roots wat mooie gesprekken opleverd.

Ze woont nu al meer dan een jaar in Kenia in het verblijf naast ons. Zo fijn om een vertrouwd gezicht terug te zien. Verteld over het apen incident moest ze lachen en ze ging direct wat groenten afval halen voor de apen. Je zag al dat deze actie herkenbaar was voor ze en de apen genoten er heerlijk van.

Vandaag hebben we samen met Joris gewandeld langs de hotels en terug via de seaside. We kwamen langs Diani beach hotel. Het hotel waar we elkaar hebben leren kennen. Vele herineringen hebben we opgehaald en gesproken over de mensen die er toen werkten en waar ze nu zijn. Een aantal van hen zijn via een relatie in Duitsland terecht gekomen.

We gaan vaak dieper op de gesprekken in en mijn vraag aan Joris was " had jij dit diep in je hart ook gewild ". Eerlijk als altijd vertelde Joris. In het begin misschien wel. Ik was jong, maar ik besef nu dat wanneer je je thuisland verlaat en je je gezin en familie niet zo gemakkelijk kan zien, je dat mentale stress kan geven. Je denkt in een westers land geld te kunnen verdienen,je doet heel hard je best om dit voor jezelf mogelijk te maken.Toch kan geld het gemis niet goedmaken.

Je probeert een leven op te bouwen, ver van je thuisland en je raakt hieraan gewend.Je laat familie en misschien zelfs je kinderen achter.en als je dan weer terug komt weet je niet hoe het aan te pakken ten opzichte van de familie.Je bent gewend geraakt aan het westerse leven en je weet je niet meer in te leven in het Afrikaanse leven. Het is lastig je leeft dan tussen 2 werelden in. Ik denk dat je je meer verloren gaat voelen omdat je niet meer weet waar je thuis hoort. Je familie begrijpt jou niet meer en andersom vind je het pijnlijk om je familie hier zo te zien.

Een wijze overdenking van Joris die idd op dat moment ook de zorg van 4 kleine broertjes had.

Hij zei ik ben dankbaar hoe het gegaan is. Ik ben Afrikaan en mocht dankzij jullie 2x naar Nederland komen en proeven van het leven daar. Ik zou er niet aan kunnen wennen. Hoe moeilijk mijn leven soms hier is. Ik hou van Afrika en het samenzijn / zorgen voor elkaar. Het leven dat altijd in beweging is en zo dicht bij de natuur staat.

Life is beautiful when you feel where you belong

Joris heeft weer vele mooie foto's gemaakt met mijn telefoon en met ons 3 hebben we altijd mooie dagen. Het voelt vertrouwd , eigen. Joris geeft ons de mogelijkheid Kenia anders te zien.

Op het strand zien we de locals proberen hun spulletjes te verkopen aan de toeristen. Wij zien wanhopige locals die niet willen stilzitten en waarbij iedere shilling telt om terug mee naar huis te nemen. Waar toeristen dit als zeer irritant ervaren beseffen wij nu hoe lastig overleven hier soms is.

De gevoeligheid die ik er mee heb daar kan Joris goed mee om gaan. Door zoveel te weten en alles op een andere manier te ervaren , door onze hulp kunnen we een beetje onrust en zorg wegnemen.Ik mag alles vragen en hij legt alles uit.

Mijn gevoeligheid is ook mbt tot de dieren hier in Kenia. Vele koeien en geiten lopen langs de weg, uitgemergeld en zonder eigenaar.Joris ziet dit als eten hun overleving. Als hij samem met mij is houd hij rekening met mij hoe hij met ze omgaat.Straathonden zie ik niet zoveel , maar gisteren wel waar we even een lunch namen. Samen dachten we weer even aan mijn ervaring toen ik Joris pas had leren kennen.

Ik zag een gewonde straathond vanuit de tuctuc lopen. Heftig om te zien. We reden door. It is in your mind.Ik ging daarna boodschappen doen, even alleen met de tuc tuc en zag de hond weer lopen. Ik dacht ik zie de hond niet voor niets en belde Joris. Samen zijn we terug gegaan om de hond te zoeken een paar uur lang. Helaas toen niet meer gevonden, maar de inspanning van ons samen,en dat Joris mij serieus nam mbt mijn gevoeligheid voelde heel erg fijn.

Zo eten we ook niet altijd vlees. Er hoeft geen kip voor mij geslacht te worden. Lachen doen we hierover ook. Laatste zaten we in Mazeras samen in de vroege ochtend wakker te worden. De kippen en hanen liepen scharrelend voorbij. Hij zei this one is called Christmas,( kortom deze eten we met kerst ) . [e-1f600] and this one were gonne eat this evening. Hij weet me te plagen , heerlijk samen lachen want we hebben die avond geen vlees gegeten. Hij weet voor ons geen dieren slachten.

We hebben avondeten gehad bij hem en Aisha, maar daarover later meer. Het was weer een geweldige dag